| مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق | |
| گرت مدام میسر شود زهی توفیق | |
| جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است | |
| هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق | |
| دریغ و درد که تا این زمان ندانستم | |
| که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق | |
| به مامنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت | |
| که در کمینگه عمرند قاطعان طریق | |
| بیا که توبه ز لعل نگار و خنده جام | |
| حکایتی‌ست که عقلش نمی‌کند تصدیق | |
| اگر چه موی میانت به چون منی نرسد | |
| خوش است خاطرم از فکر این خیال دقیق | |
| حلاوتی که تو را در چه زنخدان است | |
| به کنه آن نرسد صد هزار فکر عمیق | |
| اگر به رنگ عقیقی شد اشک من چه عجب | |
| که مهر خاتم لعل تو هست همچو عقیق | |
| به خنده گفت که حافظ غلام طبع توام | |
| ببین که تا به چه حدم همی کند تحمیق |
با پذیرفتن قوانین و شرایط شبکه کاوشگر نظر خود را درباره این غزل می نویسم: