| چندان که گفتم غم با طبیبان | درمان نکردند مسکین غریبان | |
| آن گل که هر دم در دست بادی‌ست | گو شرم بادش از عندلیبان | |
| یا رب امان ده تا باز بیند | چشم محبان روی حبیبان | |
| درج محبت بر مهر خود نیست | یا رب مبادا کام رقیبان | |
| ای منعم آخر بر خوان جودت | تا چند باشیم از بی‌نصیبان | |
| حافظ نگشتی شیدای گیتی | گر می‌شنیدی پند ادیبان |
با پذیرفتن قوانین و شرایط شبکه کاوشگر نظر خود را درباره این غزل می نویسم: